ลุงขี้เมา
/F/E7/Am G/Am G/F/E7/
Am C
อุทาหรณ์ของคนรุ่นเก่า
Dm G
มีชายชราเป็นคนขี้เมา
F
งานการไม่ทําแกกินแต่เหล้า
E7 Am G
กินตั้งแต่เช้า...ทุกวี่วัน
Am C
เหตุการณ์ผันแปรให้แบมือขอทาน
Dm G
ร่อนเร่พเนจรแหล่งที่คนพลุกพล่าน
F
ร่างกายซูบโซผิวตัวดํากร้าน
E7 Am
ตัวสั่นสะท้าน...เพราะพิษสุราเรื้อรัง
F
เมื่อครั้งยังหนุ่มแกเคยทํานา
G Am
มุ่งเอาหลังสู้ฟ้า...ปลูกข้าวให้คนกิน
F
หนี้สินล้นตัวเพราะมัวแต่ทํานา
G Am G Am G
ไม่เคยเรียนรู้วิชา...ที่นาก็หลุดลอย
Am C
มาเป็นจับกังที่แบกหามวันยังคํ่า
Dm G
เหน็ดเหนื่อยแทบตายได้แต่ค่าแรงตํ่าตํ่า
F
แกเป็นคนจน ที่เสียเปรียบเป็นประจํา
E7 Am G
กลํ้ากลืนความชอกชํ้า...ถ้าไม่ทําก็อดกิน
Am C
ในยามจะกินไม่เคยเต็มอิ่ม
Dm G
ในยามจะนอนไม่เคยเต็มตื่น
F
หลับลงคราวใดฝันร้ายทุกคืน
E7 Am
สร้างความขมขื่น...จนจิตใจอ่อนแอ
F
ยามเจ็บไข้ ร่างกายสั่นสะท้าน
G Am
เพราะต้องใช้แรงงาน...ยิ่งกว่าใช้แรงวัว
F
คนทุกคนต้องทํางานเหมือนควาย
G Am
แต่หนี้สินยังมากมาย...เกิดเป็นควายดีกว่าคน
SOLO: /Am/F/E7/(4 ครั้ง)
Am C
หมดสิ้นปัญญาของชาวนาบ้านนอก
Dm G
ร่อนเร่เข้ามาเป็นจับกังในบางกอก
F
สูญสิ้นราคาพอแก่ชราหัวหงอก
E7 Am G
หาทางออกสุดท้าย...ด้วยสุราเมรัย
Am C
กินเหล้าเข้าไป ยิ่งเลวร้ายซํ้าเก่า
Dm G
หาเงินมาได้ก็เอาไปกินเหล้า
F
มันกลุ้มก็ยิ่งกินยิ่งกินก็ยิ่งเมา
E7 Am
ร่างกายก็ปวดร้าว โรคร้ายก็คุกคาม
F
* เช้าวันหนึ่ง มีคนพบศพ
G Am
ขี้เมานอนตาย อยู่ที่ใต้สะพานลอย
(ชํ้า * 7 ครั้ง)