ผู้เฒ่า
Em
ลืมตามาชําเลืองดูโลก
D Em
เกิดมาเป็นทารกสามัญชนธรรมดา
หากินกันจนหนังหน้าเหี่ยว
D Em
กว่าจะได้ขบเคี้ยวก็ย่างวัยชรา
Am G
ฟันฟางจวนจะหักหมดปาก
D Em
ตามัวจนตามัวจนจะมองไม่เห็น
C Em B7 Em
ริ้วรอยของความลําเค็ญ ดูที่เส้นเอ็นปูดโปน
SOLO: Em D Em D Em
Em
คํานึงถึงคนเฒ่าคนแก่
D Em
เมื่อครั้งเป็นพ่อแม่ยังเลี้ยงดูลูกน้อย
อดออมวันละนิดละหน่อย...
D Em
เก็บสิบเป็นร้อยส่งลูกน้อยเล่าเรียน
Am G
หวังเพียงเพื่อลูกๆ เติบโต
D Em
ได้เป็นผู้มีการศึกษา
C Em B7 Em
หนทางในภายภาคหน้า เป็นเจ้าคนนายคน
B7 G
* ผู้เฒ่าเอ๋ย...ถึงเนื้อหนังหย่อนยาน
D Em
ถ้าสมบัติมโหฬาร...ลูกหลานมาเอาใจ
B7 G
นะผู้เฒ่าเอ๋ย...ถึงเนื้อหนังเหี่ยวย่น
B7 Em
ถ้าสมบัติมากล้น...ยังพอมีคนเอาใจ
SOLO: Em D Em D Em Am G D Em C Em
B7 Em
(ซํ้า *)
SOLO: Em D Em D Em
Em
ใครเลยเคยคิดถึงผู้เฒ่า
D Em
ที่เส้นผมหงอกขาวและดวงใจอาดูร
D
คํ้าจุนจนลูกหลานเติบใหญ่
Em
ต่างตอบแทนนํ้าใจเพียงรดนํ้าดําหัว
Am G
สังคมทวีความดิ้นรน
D Em
สอนคนให้คิดเห็นแก่ตัว
C Em B7 Em
คนเฒ่าที่ฟันหักตามัว กลัวไม่มีคนไปเผา