Am C Em Am เปิปข้าวทุกคราวคำจงสูจำเป็นอาจิณ C Em Am เหงื่อกูที่สูกิน จึงก่อเกิดมาเป็นคน
Am C Em Am ข้าวนี้น่ะมีรส ให้ชนชิมทุกชั้นชน C Em Am เบื้องหลังซิทุกข์ทนและขมขื่นจนเขียวคาว Am C Em Am จากแรงมาเป็นรวง ระยะทางนั้นเหยียดยาว Am C Em Am จากรวงเป็นเม็ดพราว ล้วนทุกข์ยากลำบากเข็ญ
Am C Em Am เหงื่อหยดสักกี่หยาด ทุกหยดหยาดล้วนยากเย็น Am C Em Am ปูดโปนกี่เส้นเอ็น จึงแปรรวงมาเป็นกิน
Am C Em Am น้ำเหงื่อที่เรื่อแดงและน้ำแรงอันหลั่งริน Am C Em Am สายเลือดกูทั้งสิ้น ที่สูซดกำซาบฟัน