Am C Em Am
เปิปข้าวทุกคราวคำจงสูจำเป็นอาจิณ
C Em Am
เหงื่อกูที่สูกิน จึงก่อเกิดมาเป็นคน
Am C Em Am
ข้าวนี้น่ะมีรส ให้ชนชิมทุกชั้นชน
C Em Am
เบื้องหลังซิทุกข์ทนและขมขื่นจนเขียวคาว
Am C Em Am
จากแรงมาเป็นรวง ระยะทางนั้นเหยียดยาว
Am C Em Am
จากรวงเป็นเม็ดพราว ล้วนทุกข์ยากลำบากเข็ญ
Am C Em Am
เหงื่อหยดสักกี่หยาด ทุกหยดหยาดล้วนยากเย็น
Am C Em Am
ปูดโปนกี่เส้นเอ็น จึงแปรรวงมาเป็นกิน
Am C Em Am
น้ำเหงื่อที่เรื่อแดงและน้ำแรงอันหลั่งริน
Am C Em Am
สายเลือดกูทั้งสิ้น ที่สูซดกำซาบฟัน