กวีบทเก่า
A E F#m D
แต่ก่อนทุกครั้งทีไร ได้อ่านได้เห็นในบทกวี
A E Bm E F#m
แค่อ่านแล้วทิ้งมันไป ไม่เคยไยดีไม่ซึ้งไม่ชวนฝัน
Bm
* ใจความนั้นก็มีแต่เรื่องเก่า
F#m E
คือความรักที่กลายเป็นความเศร้า
A E F#m
อ่านไปก็งั้นๆ เรื่องราวที่ซ้ำๆ
D A
อ่านไปยังขำ ซ้ำเติมเรื่องเก่า
E F#m
ต้องมีคนสมหวัง ต้องมีคนชอกช้ำ
D E F#m E
ไม่จำ ไม่ซึ้ง ไม่เกี่ยว กับเรา
A E F#m D
จนวันที่เขาลืมเรา จู่จู่ความเหงาก็เกิดมี
A E Bm E F#m
กลับเกิดลึกซึ้งในบทกวี ได้อ่านอีกทีน้ำตาจะไหล
(ซ้ำ *)
A E F#m
** อ่านไปอย่างช้าๆ เรื่องราวคนช้ำๆ
D A
แต่มันไม่ขำ เพราะเป็นตัวเรา
E F#m
ไม่เคยจะนึกฝัน จะเจอเองสักครั้ง
D Bm
กับความผิดหวัง ต้องเจ็บต้องเหงา
A D
เก็บความหมายทุกตอน เก็บอักษรทุกตัว
Bm E
อยู่ในหัวใจเราเข้าไปข้างใน
A D
ให้มันช้ำไปอีก ให้มันช้ำกว่านี้
Bm E
ให้มันสาแก่ใจ ให้ช้ำกว่านี้
Instru: A D Bm E (2times)
(ซ้ำ **)
A E F#m
อ่านไปอย่างช้าๆ รักมันช้ำๆ
D E A
แต่มันไม่ขำ เพราะเป็นตัวเรา
E F#m
ไม่เคยจะนึกฝัน จะเจอเองสักครั้ง
D Bm
กับความผิดหวัง ต้องเจ็บต้องเหงา
Instru: A E F#m
D E A
ต้องเจ็บต้องช้ำเป็นอย่างตัวเรา